Jest to szczególnie ważne u najmłodszych, które dużo szybciej niż starsze dzieci odwadniają się i wymagają hospitalizacji. Z tego powodu najlepszym domowym sposobem na biegunkę jest nawadnianie dziecka doustnie. Najkorzystniej jest podawać wodę, lecz tak naprawdę, każdy płyn, który przyjmie dziecko jest mile widziany.
Biegunka u małego dziecka jest jednym z bardziej stresujących momentów w życiu młodego rodzica. Podczas gdy na gorączkę możesz podać syrop, na ząbkowanie łagodzący żel, a na kolkę kropelki, to z biegunką jest nieco inaczej. U rodziców pojawia się dezorientacja i nieopisana obawa, że dziecko krytycznie się odwodni. Pewnie zastanawiasz się, gdzie jest granica, gdy możesz jeszcze leczyć dziecko samodzielnie, a kiedy trzeba pojawić się z nim u lekarza. Warto zaznaczyć, że duży odsetek biegunek u dzieci możesz wyleczyć aptecznymi i domowymi treści:Biegunka u dziecka: przyczynyBiegunka u dziecka: objawyA jak to jest z biegunką u małych dzieci?Biegunka – leczenie u dziecka w kilku krokachKiedy z dzieckiem należy udać się do lekarza?Biegunka u dziecka: przyczynyWiedz, że najczęstszą przyczyną biegunki u dziecka są wirusy. Szczególnie narażone są na nią dzieci w żłobkach i przedszkolach, gdzie choroby po kolei przechodzą z malucha na malucha, poprzez dotyk i przyczyną biegunki są słynne rotawirusy, które na początku dają objawy podobne do przeziębienia, a po 2 – 3 dniach wywołują silne, wodniste wypróżnienia oraz przyczyn biegunki u dziecka możemy wymienić:infekcję żołądkowo-jelitową (wirusową, bakteryjną lub pasożytniczą),błędy dietetyczne, jak podawanie nadmiaru soków owocowych lub potraw ciężkostrawnych,alergię pokarmową,leczenie antybiotykami,bolesne ząbkowanie,stresujące łatwo się domyślić, biegunka cechuje się przede wszystkim nagłym zwiększeniem ilości stolców w ciągu doby. U dziecka pojawiają się częstsze wypróżnienia, które nie są adekwatne do ilości karmień. Zmienia się również konsystencja stolca, jego zapach i zabarwienie. Stolce mogą być rzadkie, wodniste lub zielonkawe. Mogą być z domieszką śluzu, ropy lub krwi oraz bardzo nieprzyjemnie u dziecka może też towarzyszyć:ból brzucha,brak apetytu,wymioty,czasami wysoka preparaty na brak na tle wirusowym trwa zwykle od kilku godzin do kilku dni. Gdy biegunka nie jest leczona, może przerodzić się w formę jak to jest z biegunką u małych dzieci?Problem biegunki rzadko dotyczy niemowląt, które są karmione piersią. Mleko matki zawiera substancje odpornościowe, które niszczą mikroorganizmy wywołujące biegunki. Pamiętajmy, że zjawiskiem zupełnie naturalnym jest to, że niemowlęta karmione piersią oddają stolec po każdym posiłku (nawet 6 – 8 razy dziennie), zatem nie ma powodów do obaw, gdy kolor i konsystencja kupki jest cały czas do siebie u niemowląt występuje wtedy, kiedy nagle zwiększa się częstotliwość oddawania stolców, wyraźnie zmienia się ich charakter i pogarsza samopoczucie produkty na przypadku niemowląt karmionych mlekiem modyfikowanymlub małych dzieci o rozszerzonej diecie, o biegunce mówimy wtedy, gdy zaczną występować więcej niż trzy luźne kupki w ciągu doby. Biegunka – leczenie u dziecka w kilku krokachBiegunka – leczenie. Krok 1.: ELEKTROLITYObowiązuje zasada, że przy biegunce dziecko może pić bez żadnych ograniczeń, przy czym najlepiej, gdy będą to specjalnie do tego przeznaczone doustne płyny nawadniające, które możesz kupić w aptece bez recepty. Zawierają one elektrolity (sód i potas) oraz glukozę, które są dobrze przyswajalne przez elektrolity dla płyny nawadniające podawaj dziecku w ciągu pierwszych 3 – 4 godzin od wystąpienia biegunki oraz po każdym biegunkowym stolcu. W przypadku towarzyszących wymiotów, kontynuuj nawadnianie, z tym że dziecko powinno pić płyny małymi łyczkami (możesz podawać łyżką) co kilka minut, aby nie nasilać odruchu Płyn powinien być chłodny, a nawet zimny, ponieważ ciepła woda może wzmagać odruchy się, że:dziecku poniżej 2. roku życia po oddaniu każdego płynnego stolca należy podać 50 – 100 ml płynów, co odpowiada ¼ – ½ szklanki,dziecku w wieku od 2 do 10 lat podaje się 100 – 200 ml płynów, co odpowiada ½ – 1 stosuj płynów innych niż zalecane, np. soków lub słodzonej herbaty, gdyż mogą nasilać NA NIEPOKOJĄCE OBJAWY ODWODNIENIAWidoczne objawy odwodnienia organizmu występują przy utracie wody wynoszącej 3% ciężaru ciała. Najbardziej narażone są niemowlęta do 6. miesiąca życia. Niepokojące objawy biegunki u małych dzieci to:spierzchnięte usta,suchy język i gęsta ślina,płacz pozbawiony łez,drażliwość i nadpobudliwość lub przeciwnie – ospałość i apatia,skąpy mocz o ciemnożółtym zabarwieniu,blada i chłodna skóra,przyspieszone i głębokie oddechy,mogą pojawić się podawaj dziecku doustne płyny nawadniające! Udowodniono, że w przypadku biegunki wodnistej zastosowanie tych płynów zmniejsza konieczność nawadniania przypadku, gdy u Twojego dziecka występuje nasilona biegunka i wymioty, a także zauważysz wcześniej wymienione objawy odwodnienia, natychmiast zabierz je na szpitalny oddział ratunkowy. Zależnie od stopnia odwodnienia, lekarz może zalecić nawadnianie dożylne lub ograniczy się do podawania dziecku doustnych płynów nawadniających w celu uzupełnienia utraconych – leczenie. Krok 2.: ŻYWIENIEPamiętaj, nawadnianie dziecka to podstawa! Wprowadzanie posiłków powinno się odbyć po około 4 godzinach od rozpoczęcia kuracji płynami. Badania naukowe dowodzą, że prawidłowe żywienie w biegunce sprzyja odbudowie nabłonka jelitowego oraz szybkiej regeneracji ciała. Wczesne wprowadzenie pożywienia skraca czas trwania biegunki i zmniejsza ryzyko hospitalizacji!Wbrew dawnym przekonaniom o słuszności głodzenia dziecka podczas biegunki, obecnie zaleca się, aby podawać mu takie same pokarmy, jakie spożywało przed jej wystąpieniem. Miej na uwadze to, że Twoje dziecko w czasie biegunki będzie lepiej tolerowało mniejsze porcje jedzenia podawane częściej niż duże porcje, ale podawane raz na jakiś przypadku niemowląt karmionych piersią, należy kontynuować tę formę karmienia przez cały okres trwania biegunki. Z kolei u dzieci karmionych mlekiem modyfikowanym, nie zaleca się dodatkowego rozcieńczania objawy zatrucia – leczenie. Krok 3.: PROBIOTYKIZgodnie z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi leczenia biegunki, warto rozważyć podanie dziecku probiotyków, które zawierają bakterie Lactobacillus GG lub Saccharomyces boulardii. Stwierdzono, że przywrócenie właściwej mikroflory jelitowej skraca czas trwania probiotyki dla – leczenie. Krok 4.: DOMOWE SPOSOBYU starszych dzieci, które już mają całkowicie rozszerzoną dietę, biegunkę można spróbować leczyć domowymi środkami są:suszone czarne jagody, kisiel jagodowy lub herbatka z jagód,zupa z marchwi lub po prostu gotowana w jagodach garbniki uszczelniają błonę śluzową jelit, dzięki czemu zmniejszają częstotliwość wypróżnień. Potrawy zawierające marchewkę zawierają pektyny, które załagodzą podrażnione ściany jelita i również zagęszczą celu załagodzenia bólu i uczucia ściskania w brzuchu, delikatnie masuj brzuszek dziecka i stosuj ciepłe produkty na wzdęcia dla – leczenie. Krok 4.: LEKINie podawaj dziecku leków przeciwbiegunkowych bez konsultacji z lekarzem, ponieważ istotą biegunki oraz wymiotów jest pozbycie się toksyn z przeciwbiegunkowe zatrzymają toksyny i płyny, co będzie szkodliwe dla delikatnego ciała dziecka. Jeszcze raz podkreślę, że leczenie biegunki polega przede wszystkim na nawadnianiu!Sprawdź leki na biegunkę dla dzieci i z dzieckiem należy udać się do lekarza?Nie należy na własną rękę leczyć niemowlęcia poniżej 6. miesiąca życia. O sposobie leczenia biegunki u tak małego dziecka powinien decydować lekarz. W przypadku starszych dzieci z biegunką, gdy apteczne i domowe sposoby nie pomogą, niezbędny będzie szpitalny oddział ratunkowy (SOR).
Biegunka to nieprzyjemny problem, który bardzo często zdarza się u najmłodszych pacjentów. Jednorazowo oddany luźny stolec to jeszcze nie powód do paniki, nawet w przypadku noworodków. Jednak zbagatelizowanie biegunki może doprowadzić do wyczerpania i odwodnienia dziecka, a co za tym idzie innych komplikacji zdrowotnych.Ostra biegunka jest jedną z najczęstszych przyczyn porad pediatrycznych wśród małych dzieci, a co więcej: jest również jedną z najczęstszych przyczyn hospitalizacji w tej grupie wiekowej. Najczęściej ma ona łagodny przebieg, charakter samoograniczający się i nie wymaga leczenia. Jednakże czasem może prowadzić do zagrażających życiu konsekwencji, takich jak odwodnienie oraz zaburzenia gazometryczne i elektrolitowe. Z tej przyczyny niezwykle ważne jest nie tylko zgodne z najnowszymi zaleceniami postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne, ale również profilaktyka poprzez edukację społeczeństwa, poprawę warunków sanitarnych, przestrzeganie zasad prawidłowej higieny, zapewnienie odpowiedniej jakości wody pitnej, promowanie karmienia piersią oraz szczepienia ochronne. Ostre biegunki u dzieci stanowią istotny problem w pediatrii. Na przestrzeni ostatnich kilku dekad, w szczególności w krajach europejskich, zaobserwowano zarówno zmniejszenie częstości ich występowania, jak i śmiertelności, na co wpływ miała między innymi poprawa w diagnostyce i leczeniu biegunek [1]. Wynika ona z kilku czynników, na których czele znajduje się optymalizacja żywienia i nawadniania pacjenta oraz skuteczniejsza ocena stanu odwodnienia. Ogromną rolę odegrała również profilaktyka. Zapewnienie dzieciom odpowiedniej jakości wody pitnej, poprawa warunków socjo-ekonomicznych społeczeństwa, edukacja rodziców, standaryzacja żywienia dzieci w pierwszych latach życia oraz szczepienia umożliwiły skuteczne zmniejszenie liczby hospitalizacji dzieci i zmniejszenie ryzyka ciężkiego przebiegu tej choroby [2].POLECAMY Definicja Biegunka to stan, w którym zmienia się konsystencja stolca i/lub zwiększa się częstość wypróżnień w ciągu doby. Według definicji WHO podczas biegunki pacjent oddaje 3 lub więcej stolców półpłynnych lub płynnych na dobę [3]. Jednak przytoczona definicja nie ma zastosowania w odniesieniu do niemowląt karmionych wyłącznie piersią, jako że u tych dzieci fizjologicznie może wystąpić taka charakterystyka wypróżnień. W wymienionych przypadkach największą uwagę zwraca się na różnice, tzn. zwiększenie częstości wypróżnień pomiędzy stanem obecnym, a okresem poprzedzającym epizod [4]. Różnice pomiędzy biegunką ostrą i przewlekłą Istotnym czynnikiem, który wpływa na dalszą diagnostykę pacjenta jest czas trwania biegunki. Biegunka trwająca mniej niż 14 dni określana jest biegunką ostrą, natomiast jeśli stan przedłuża się do ponad 30 dni określamy ją biegunką przewlekłą. Według niektórych autorów biegunka trwająca 14–30 dni to biegunka przewlekająca się [5]. Postępowanie diagnostyczno- terapeutyczne u pacjenta z biegunką ostrą lub przewlekłą znacząco się różni. Biegunka ostra ma najczęściej podłoże infekcyjne, ma charakter samoograniczający się, leczenie jest jedynie objawowe, ponadto rzadko prowadzi do ciężkich powikłań. Główną konsekwencją tego stanu jest odwodnienie. Do hospitalizacji u tych pacjentów dochodzi jedynie w konkretnych wskazaniach. Biegunka przewlekła natomiast wymaga zwykle znacznie bardziej szczegółowej diagnostyki, rzadko jest spowodowana zakażeniem układu pokarmowego, natomiast najczęściej jest objawem choroby przewlekłej, na przykład: nieswoistych zapaleń jelit, zespołu jelita drażliwego lub alergii pokarmowej. Epidemiologia Biegunka to bardzo częsta przyczyna konsultacji pediatrycznych, jako że rocznie na świecie choruje na nią około 500 mln dzieci. Najczęściej ma ona łagodny przebieg, jednakże gdy dochodzi do takich powikłań jak odwodnienie czy zaburzenia elektrolitowe, może być śmiertelna. Z tego powodu pozornie niegroźna choroba w 2015 r. została uznana za drugą najczęstszą przyczynę śmierci u dzieci poniżej 5. [6]. Etiologia Najczęstszym rodzajem ostrej biegunki jest biegunka infekcyjna. Czynnikami wywołującymi zakażenie mogą być wirusy, bakterie, pierwotniaki, pasożyty i grzyby. Częstość występowania poszczególnych czynników jest zależna od regionu geograficznego. W krajach europejskich, w tym w Polsce, najczęstszym czynnikiem etiologicznym jest rotawirus, następnie norowirus i adenowirus. Biegunka bakteryjna występuje w 1/5 przypadków o ustalonej etiologii i najczęściej jest spowodowana przez szczepy: Campylobacter jejuni, Salmonella, Escherichia coli (szczepy patogenne) oraz Shigella. Clostridium dificille jest przyczyną ciężkich biegunek, szczególnie w przebiegu niektórych chorób przewlekłych i po stosowaniu długotrwałej antybiotykoterapii. Innymi czynnikami etiologicznymi są Chlamydia oraz pierwotniaki (Giardia intestinalis, Cryptosporidium) (tab. 1). Tab. 1. Etiologia biegunki ostrej u dzieci w krajach europejskich Biegunka infekcyjna Biegunka nieinfekcyjna Wirusy Bakteria Pierwotniaki • Rotawirus • Norowirus • Adenowirus • Norwalk virus • Escherichia coli • Campylobacter jejuni • Salmonella • Shigella • Clostridium difficile • Chlamydia • Giardia lamblia • Entamoeba histolytica • Cryptosporisum Nadwrażliwości na leki: • antybiotyki o szerokim spektrum • leki antyarytmiczne • niesteroidowe leki przeciwzapalne • leki przeciwdepresyjne • hormony tarczycy • nadużywanie leków przeczyszczających Toksyny: • zatrucie grzybami • alkohol etylowy • środki owadobójcze Nadwrażliwość pokarmowa Ostra biegunka nie zawsze wywołana jest jednak zakażeniem patogenami. Do najczęstszych przyczyn biegunki ostrej nieinfekcyjnej należą działania niepożądane leków, np. antybiotyków szeroko spektralnych czy niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Ponadto ostra biegunka może zostać wywołana przez toksyny oraz nadwrażliwość pokarmową [7]. W ponad połowie wszystkich przypadków ostrej biegunki nie udaje się zidentyfikować czynnika, który ją wywołał [5]. Czynniki ryzyka Pomimo że u większości pacjentów biegunka ostra ma łagodny przebieg, określono grupy ryzyka, u których wymagana jest pilna konsultacja lekarska. Pacjenci należący do tych grup mają zwiększone ryzyko zachorowania oraz zwiększone ryzyko ciężkiego przebiegu choroby. Do tej grupy należą: dzieci do 2. dzieci o niskim statusie socjoekonomicznym oraz żyjące w złych warunkach sanitarnych, osoby niedożywione, chorzy z niedoborami odporności oraz innymi ciężkimi chorobami przewlekłymi. Obraz kliniczny Głównymi objawami w biegunkach ostrych są płynne stolce, ból brzucha, upośledzenie łaknienia, wymioty oraz gorączka. Na podstawie obrazu klinicznego niemożliwe jest ustalenie etiologii biegunki, jednakże mogą się one charakteryzować typowym przebiegiem, co ułatwia odróżnienie biegunki wirusowej od bakteryjnej (tab. 2). Tab. 2. Porównanie obrazu klinicznego w biegunce ostrej u dzieci Cechy wspólne Biegunka wirusowa Biegunka bakteryjna Stolec Zmiana konsystencji na bardziej płynną Wodniste stolce o przykrym zapachu Krew/ropa w stolcu, bolesne parcie Wypróżnienia Zwiększona liczba wypróżnień — Bolesne parcie na stolec Objawy towarzyszące Gorączka, wymioty, bóle brzucha, zaburzenia świadomości, drgawki Objawy infekcji górnych dróg oddechowych: zapalenie gardła, spojówek — Parametry stanu zapalnego — Prawidłowe/miernie podwyższone parametry zapalne Podwyższone parametry zapalne Sezonowość — Sezon jesienno-zimowy — Na typowy obraz kliniczny zakażenia wirusem składają się wymioty, wodnista biegunka, towarzyszące objawy infekcji górnych dróg oddechowych lub spojówek oraz prawidłowe parametry zapalne. Natomiast w biegunkach bakteryjnych często występują krew/ropa w stolcu, bolesne parcie na stolec, wysoka gorączka, podwyższone parametry zapalne oraz cechy zajęcia ośrodkowego układu nerwowego. Szczególną uwagę należy zwrócić na objawy alarmujące, które mogą świadczyć o ciężkim przebiegu biegunki i powinny skłaniać do pilnej interwencji lekarskiej (hospitalizacji) [4, 8]. Należą do nich: objawy wskazujące na odwodnienie ciężkiego stopnia; pogłębiający się stopień odwodnienia pomimo doustnego nawadniania dziecka; utrzymująca się wysoka gorączka; objawy neurologiczne (np. zaburzenia świadomości, nadmierny niepokój); nasilona biegunka z krwią; niepowściągliwe wymioty; podejrzenie przyczyny, która wymaga interwencji chirurgicznej. Rozpoznawanie Podstawą postępowania diagnostycznego u pacjentów z ostrą biegunką są wywiad i badanie fizykalne. W badaniu podmiotowym należy określić: dynamikę choroby: czas trwania i nasilenie biegunki; obecność patologicznych domieszek w stolcu: krew, ropa, śluz; obecność objawów towarzyszących: wymioty, bóle brzucha, gorączka; wystąpienie utraty masy ciała; okoliczności, które poprzedziły wystąpienie objawów (możliwość błędu dietetycznego?); apetyt, pragnienie, ilość spożywanych płynów, diurezę; wywiad epidemiologiczny: kontakt z osobą chorą, podróże zagraniczne, warunki sanitarne; obecność innych chorób towarzyszących lub stan pacjenta, który może wpłynąć na ciężkość przebiegu biegunki; stosowane w ostatnim czasie leczenie (np. antybiotykoterapia). W badaniu przedmiotowym ogólnopediatrycznym w szczególności należy uwzględnić ocenę stanu nawodnienia dziecka. Procentowa utrata masy ciała jest najlepszym wskaźnikiem odwodnienia. Zgodnie z tą klasyfikacją odwodnienie minimalne występuje, gdy nie przekracza 3% spadku masy ciała, ciężkie, gdy powyżej 10%, a umiarkowane pomiędzy tymi wartościami (tab. 3). W celu oceny stopnia odwodnienia istotnymi elementami badania są: elastyczność i wilgotność skóry, czas powrotu kapilarnego oraz zmiana rytmu oddychania. Opracowano również system klasyfikacji punktowej (CDS – clinical dehydratation scale), który pozwala w prosty sposób zbadać stan odwodnienia dziecka. Oceniane są w nim cztery kryteria kliniczne: stan ogólny, oczy, błony śluzowe i język oraz łzy [9] (tab. 3). Tab. 3. Wskaźniki stopnia odwodnienia dziecka Stopień ciężkości odwodnienia Objaw Minimalne Umiarkowane Ciężkie Utrata masy ciała 3% – 2 s > 3 s Elastyczność skóry rozprostowuje się szybko 2 s Oddech prawidłowy prawidłowy/przyśpieszony pogłębiony (oddech Kussmaula) Tętno prawidłowe prawidłowe/przyśpieszone tachykardia, w skrajnych przypadkach bradykardia, tętno słabo wyczuwalne Ciemię prawidłowo napięte spłaszczone zapadnięte Pragnienie pije normalnie pije łapczywie pije słabo lub wcale Kliniczna Skala Odwodnienia (CDS) Punktacja 0 1 2 Kryteria Stan ogólny prawidłowy dziecko pobudzone, spragnione, może być też senne senne, wiotkie, od letargu aż do śpiączki Oczy prawidłowe nieznacznie zapadnięte znacznie zapadnięte Błony śluzowe i język wilgotne klejące suche Łzy normalna objętość zmniejszona objętość brak Wartość 0 - brak odwodnienia Wartość 1–4 - odwodnienie łagodne Wartość 5–8 - odwodnienie umiarkowane lub ciężkie Badania dodatkowe nie są wskazane w rutynowym postępowaniu diagnostyczno-terapeutycznym u dzieci w wieku poniemowlęcym i odwodnionych w stopniu łagodnym. Badania laboratoryjne należy wykonać u dzieci młodszych oraz odwodnionych w stopniu co najmniej umiarkowanym. Do zalecanych badań należą: gazometria, białko C-reaktywne, morfologia krwi, jonogram, mocznik, kreatynina, transaminazy, albuminy, badanie ogólne moczu. Podjęcie diagnostyki mikrobiologicznej należy rozważyć: u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka ciężkiego przebiegu, jeżeli wywiad epidemiologiczny sugeruje ryzyko zakażenia o ciężkim przebiegu lub wymagającego antybiotykoterapii (np. ciężka krwista biegunka), gdy ustalenie etiologii biegunki przyniesie korzyści dla zdrowia publicznego (dochodzenie epidemiologiczne) [9,10]. Zalecane jest wówczas badanie wirusologiczne stolca, bakteriologiczne stolca i ewentualnie krwi. Leczenie Leczenie ostrej biegunki u dzieci, bez względu na jej etiologię, powinno opierać się głównie na zapewnieniu odpowiedniego nawodnienia i odżywienia (tab. 4). Większość dzieci z ostrą biegunką, o ile nie występują wskazania do hospitalizacji, można bezpiecznie leczyć ambulatoryjnie, podając im doustnie więcej płynów niż zwykle oraz żywiąc tak samo jak przed chorobą. Istotna jest również obserwacja, czy stan dziecka nie ulega pogorszeniu. Tab. 4. Podsumowanie leczenia ostrej biegunki u dzieci według aktualnych wytycznych (2014) [9] Leczenie Czy stosować w terapii biegunki ostrej? Nawadnianie TAK! Wczesne rozpoczęcie żywienia TAK! Utrzymanie karmienia piersią TAK! Probiotyki (Lactobacillus GG i Saccharomyces boulardii) Tak, można rozważyć jako uzupełnienie leczenia Smektyn dwuokatnościenny Tak, można rozważyć jako uzupełnienie leczenia Racekadotryl Tak, można rozważyć jako uzupełnienie leczenia Antybiotyki Jedynie w wybranych przypadkach Nifuroksazyd NIE Węgiel aktywny NIE Loperamid NIE Taninian żelatyny NIE Dieta bezlaktozowa Rozważyć u dzieci hospitalizowanych < 5 lat, natomiast nie ma wskazań u dzieci leczonych ambulatoryjnie Nawadnianie Jak już wspomniano, nawadnianie jest podstawą leczenia ostrej biegunki u dzieci. Preferowaną metodą jest nawadnianie doustne, jeżeli nie jest możliwe, w następnej kolejności powinno się zaproponować zgłębnik nosowo-żołądkowy, a nawadnianie dożylne powinno być stosowane jedynie w konkretnych wskazaniach [9]. Nawadnianie doustne Rekomendowanym lekiem pierwszego rzutu jest doustny płyn nawadniający (DPN) o zmniejszonej osmolarności (50/60 mmol/l Na) [7]. Nawadnianie doustne powinno być proponowane dzieciom w małych, dzielonych porcjach. W ciągu pierwszych 4–6 godzin nawadniania, dziecko powinno otrzymać około 75 ml/kg masy ciała płynów oraz dodatkowe 5–10 ml/kg masy ciała po każdych wymiotach lub stolcu biegunkowym. Od momentu rozpoczęcia biegunki można również stosować płyny bez specjalnego składu, np. wodę, herbatę. Nawadnianie przez zgłębnik nosowo-żołądkowy Ta metoda została udowodniona jako równie skuteczna co nawadnianie dożylne. Zalecane jest szybkie podawanie 40–50 ml/kg mc. w ciągu 3–6 h. Nawadnianie dożylne Ta metoda stosowana jest w leczeniu stanów, które sklasyfikowano jako ciężkie lub gdy doszło do niepowodzenia hydratacji enteralnej. Wskazaniami do nawadniania dożylnego są [5]: wstrząs, odwodnienie z zaburzeniami świadomości lub ciężką kwasicą metaboliczną, brak poprawy mimo nawadniania doustnego lub przez sondę, uporczywe wymioty mimo odpowiedniego nawadniania enteralnego, ciężkie wzdęcie brzucha lub niedrożność przewodu pokarmowego. Dzieciom z ciężkim odwodnieniem bez wstrząsu zaleca się podanie w szybkim wlewie 0,9% roztworu soli z szybkością 20 ml/kg masy ciała/godzinę w ciągu 2–4 godzin. Po wstępnym nawodnieniu można kontynuować nawadnianie drogą doustną, jeżeli ustąpiły wskazania do nawadniania dożylnego. W przypadku konieczności dalszego nawadniania dożylnego zaleca się wlew ciągły zawierający roztwór elektrolitów i glukozy [9]. Należy pamiętać, że pierwszą czynnością, jaką należy wykonać u chorych z odwodnieniem w stopniu ciężkim, jest założenie dostępu żylnego, gdyż płynoterapię należy rozpocząć nawet przed otrzymaniem wyników badań laboratoryjnych (płyn izotoniczny). Następnie równoczasowo z uzupełnieniem deficytu płynów należy wyrównywać zaburzenia elektrolitowe i gazometryczne (zwykle odwodnieniu w stopniu ciężkim towarzyszy kwasica metaboliczna). Przy braku dostępu żylnego pamiętać należy o możliwości podaży doszpikowej. Żywienie Po... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się
Domowe sposoby na biegunkę u niemowlaka mają na celu złagodzenie objawów. Nie zastąpią one wizyty u lekarza. Aby złagodzić ból brzucha, należy delikatnie go masować okrężnymi ruchami zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Można podać do picia herbatkę ziołową, która poprawi perystaltykę jelit.
Biegunka jest bardzo niebezpieczna dla zdrowia małych dzieci, gdyż może doprowadzić do poważnego odwodnienia, które już będzie wymagało hospitalizacji. Z reguły u dzieci biegunka wywoływana jest wirusami lub niestrawnością. Jak radzić sobie w takich przypadkach i w jaki sposób nie dopuścić do odwodnienia u dziecka? Co może wywołać biegunkę u dziecka? Biegunka może być objawem wielu schorzeń. U bardzo małych dzieci często wiąże się z rozszerzaniem diety, czyli wprowadzaniem nowych produktów do jadłospisu dziecka. Może też być związana z nietolerancją pokarmową np. laktozy, czyli cukru znajdującego się w mleku. Jeżeli biegunka ma faktycznie podłoże związane z nietolerancją lub rozszerzaniem diety, najczęściej mija po wyeliminowaniu danego składnika pokarmowego. Dlatego przy rozszerzaniu diety tak ważne jest to, aby nie podawać dziecku więcej niż jednego nowego produktu żywieniowego. Drugą najczęstszą przyczyną biegunki u dzieci małych i nieco starszych, szczególnie takich, które już chodzą do żłobka czy przedszkola, są zakażenia wirusowe (tak zwana grypa żołądkowa). Tutaj biegunka może być długotrwała i niejednokrotnie towarzyszą jej wymioty, co może powodować wycieńczenie i odwodnienie dziecka. Więcej informacji znajdziesz w artykule „Jak pomóc dzieciom, czyli co powinieneś wiedzieć o dziecięcej biegunce„. W jaki sposób można pomóc dziecku, gdy ma biegunkę? Dziecku, u którego występuje biegunka, należy podawać dużo wody do picia, szczególnie gdy występują jednocześnie wymioty. Przy wymiotach należy pilnować, aby za mocno nie podrażnić żołądka zbyt dużą porcją wody podaną na raz – wodę należy podawać małymi porcjami. Przy biegunce dieta u dziecka powinna być bardzo delikatna i lekkostrawna. W pierwszych dniach zaleca się podawanie bananów i delikatnych kisielów czy kaszek. Można też podać odpowiednio przygotowane siemię lniane, które będzie łagodziło podrażnienia błon śluzowych. Zaleca się przyjmowanie również probiotyków, które pomogą zrównoważyć florę jelitową. Więcej sposobów radzenia sobie z biegunką u dzieci znajdziecie na stronie Jeżeli biegunka utrzymuje się dłużej niż kilka dni lub ma bardzo intensywny przebieg, należy udać się z dzieckiem do lekarza, który poradzi, jakie leki można podać dziecku i czy nie będzie konieczna jego hospitalizacja.
DfSFgF. biegunka u dziecka forum
